สาปรักราชัน

นางไม่ควรถลำลึกไปยิ่งกว่านี้ ไม่ควรหลอกตัวเองต่อไป...

          ความคิดนี้เพิ่งวาบขึ้นในหัว ชายหนุ่มพลันออกแรงฉุดนางเข้าไปในอ้อมอก จูบปากแดงระเรื่อของนางพาให้นางไม่อาจใคร่ครวญต่อได้อีก นางได้ลิ้มรสชาติหวานหอมในปากของเขา รู้สึกถึงแรงปรารถนาและความเร่าร้อนที่บ้าคลั่งอยู่ในอ้อมอกเขา

          บางที...ครั้งนี้เขาอาจจะเปลี่ยน...บางทีครั้งนี้อาจไม่เหมือนเดิม...

          คนเปลี่ยนได้ไม่ใช่หรือ

          หลังการร่วมอภิรมย์ที่ชวนให้คนเหน็ดเหนื่อย หญิงสาวขดตัวหอบระทวยนิดๆ อยู่ในอ้อมอกเขา เฝ้าปรารถนา...อ้อนวอนอธิษฐานไม่หยุด

          บางที...บางที...

          บางที...ครั้งนี้เขาอาจจะ...รักนาง....

……………………………………………………………………………………………………………..

          “ฉันไม่ได้รักคุณ”

          “คุณรักผม”

          “ฉัน...ไม่ได้รักคุณ...”

          “งั้นทำไมถึงร้องไห้ล่ะ”

          เขายิ่นมือไปแตะใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน ซับน้ำตาให้เธอ

          ปากเนียนของร่างบางระหงสั่นระริก อยากจะปฏิเสธแต่ก็พูดไม่ออก มีแต่น้ำตาออกที่พรั่งพรูออกมา

          “ทำร้ายคุณเป็นความผิดของผม ลืมคุณครั้งแล้วครั้งเล่าเป็นความผิดของผม ผมจะไม่ลืมอีกแล้ว จะไม่ลืมอีกแล้วว่าคุณรักผม จะไม่ลืมอีกแล้วว่าผมรักคุณ ชาตินี้ไม่ลืม ชาติหน้าไม่ลืม ไม่ลืมตลอดไป...”